ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...

ถ้าสิงหายังอยู่ในคดีนี้ ไม่มีใครทำอะไรน้องธูปได้หรอก...

ผู้ชายที่วิ่งหนีเงาตัวเอง แม้จะอยู่ห่างจากกรุงเทพฯ หลายร้อยกิโลเมตร แต่เสียงจากอดีตก็ยังวิ่งตามภณมาไม่ห่าง เขาหลับตาลงในห้องไม้เล็กๆ ของโฮมสเตย์กลางดอย แต่ยังได้ยินเสียงโทรศัพท์ของแม่ดังขึ้นทุกค่ำ เห็นข้อความจากผู้ช่วยพ่อที่ส่งมาเป็นรอบ ว่า "คุณเสถียรเรียกเข้าประชุมเมื่อกลับมาแล้ว" ภณนั่งอยู่ที่ปลายเตียง มือถือวางคว่ำอยู่ข้างหมอน กลิ่นไม้เก่าและเสียงจิ้งหรีดกล่อมเขาให้ไม่อยากคิดอะไร แต่ความคิดมันไม่เคยฟังเขา เมื่อเดือนก่อน ที่ห้องอาหารส่วนตัวในบ้านหรูย่านสุขุมวิท เสียงส้อมกระทบจานเงียบกริบ...

กลิ่นของแดดตอนบ่ายแก่ ๆ มันไม่ได้หอม แต่มันเหมือนความทรงจำที่ค่อย ๆ ละลายตัวอยู่กลางอากาศ เสียงจักจั่นดังอย่างต่อเนื่อง แม้ไม่มีใครฟังจริงจัง ภณเดินเล่นอยู่ที่ปลายเนินของสโนน้อยอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่กี่วันแล้ว แต่ร่างกายเหมือนจำเส้นทางได้เอง ไม่ต้องใช้แผนที่ ไม่ต้องมี...

คาเฟ่ที่ดอยสโนน้อย ----------------------------------------------------------------------------------------- “แก เจอผู้ชายในฝันของแกยังวะ?” เสียงใส ๆ ของ “ฝ้าย” เพื่อนสาวสุดจี๊ดของโสนนท์ดังขึ้น ขณะกำลังเทกาแฟดริปลงแก้วอย่างจริงจัง โสนนท์มองเพื่อนผ่านไอน้ำกาแฟ พลางยักไหล่ “ยังอะ......

🌿 บทที่ 1 – กลิ่นลมในยามเย็น แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดตัวผ่านยอดไม้ ทาบเงาลงบนถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่ตัดผ่านทุ่งนาและบ้านไม้ชั้นเดียวอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงม และกลิ่นดินเปียกชื้นหลังฝนตกบาง...